wrażenia:)

duch_jerry'ego napisał:

moongirl napisał:

Dziś zdajemy sobie sprawę, że w dzisiejszych czasach historia E&J mogłaby mieć happy end i prawdopodobnie mogliby oni spokojnie sobie żyć gdzieś razem, ale niestety żyli w czasach, kiedy nie było im dane wspólne życie.

Zastanawiałem się nie raz, jak by to wyglądało w obecnych czasach, na uboczu cywilizacji w Wyoming... Pewnie lepiej niż wtedy, ale czy dobrze? Neutral

Hmm, nie miałam na myśli konkretnie Wyoming, dlatego napisałam "gdzieś" Wink

, no i napisałam też, że "prawdopodobnie" mogliby być razem. Według mnie byłoby lepiej, a skoro ich miłość była prawdziwa to pewnie byłoby dobrze.

blue napisał:

Gdyby w dzisiejszych czasach się spotkali..myślę, że byliby obaj obyci z widokiem par jednopłciowych. Nie mieliby tyle "ale"..

Oni tak; zastanawiam się, jak widzi "problem" tamtejsza społeczność.

POZDRAWIAM

Dokładnie myślałem o tym samym ... Może byłoby łatwiej, ale czy udało by się? Ciężko stwierdzić, myślę, że tak jak wtedy dziś także czuliby się obco ... Przyznam szczerze, po obejrzeniu filmu po raz pierwszy moim głównym odczuciem było to, że tak naprawdę oni byli strasznie samotni, czy w dzisiejszych czasach mogliby liczyć na większe zrozumienie, na jakąś przyjazną dłoń ?

moongirl napisał:

Hmm, nie miałam na myśli konkretnie Wyoming, dlatego napisałam "gdzieś" Wink

, no i napisałam też, że "prawdopodobnie" mogliby być razem. Według mnie byłoby lepiej, a skoro ich miłość była prawdziwa to pewnie byłoby dobrze.

Masz rację! Smile

JA MYŚLĘ ŻE DZISIAJ ICH HISTORIA SKOŃCZYŁABY SIE O WIELE LEPIEJ

Fairytale napisał:

czy w dzisiejszych czasach mogliby liczyć na większe zrozumienie, na jakąś przyjazną dłoń ?

Trudno to ocenić. Na pewno świat się zmienił i przeprowadzka rozwiązałaby sprawę - o ile mogliby sobie na nią pozwolić (ciekawe, jak zapatrywałby się na to Ennis, który podróżował jedynie "wokół kubka"). W każdym razie szanse na szczęście mieliby nieporównywalnie większe.

Pewnie macie racje Smile

Trzeba mieć nadzieję na to, że dziś byłoby lepiej.
Powiedzcie mi, bo nigdzie nie udało mi się znaleźć na ten temat informacji, czy wiecie jak zareagowali mieszkańcy tamtych regionów na film ? Czy gdzieś są na ten temat jakieś artykuły, ciekawi mnie to bardzo.

Widziałam film w sobotę. Pierwszy raz. Jakiś czas temu widziałam malutki fragment, ale nie było mi dane zobaczyć w całości, aż do soboty.
Od tamtej pory chodzę jak otępiała. Jakbym dostała czymś ciężkim w głowę. W myślach mam tylko obrazy, słowa z filmu. Chyba zwariowałam. A może nie? Weszłam do internetu, zobaczyłam te okrutne komentarze, te wulgarne słowa.. trafiłam w końcu tutaj i poczułam się jak w domu, zaczęłam czytać..
Dobrze, że widziałam film w samotności. Nie chciałabym dzielić tego, co przeżyłam w trakcie, z nikim, absolutnie z nikim. Chciałabym zobaczyć film ponownie, a jednak.. na razie nie chcę. Pozostanę na razie tylko z tymi moimi pierwszymi emocjami, wrażeniami, teraz nawet nie potrafię ich nazwać, ale siedzi to we mnie, szarpie mnie od środka..

Ta miłość jest piękna. Tylko dlaczego taka smutna?

mabi napisał:

Widziałam film w sobotę. Pierwszy raz. Jakiś czas temu widziałam malutki fragment, ale nie było mi dane zobaczyć w całości, aż do soboty.
Od tamtej pory chodzę jak otępiała. Jakbym dostała czymś ciężkim w głowę. W myślach mam tylko obrazy, słowa z filmu. Chyba zwariowałam. A może nie? Weszłam do internetu, zobaczyłam te okrutne komentarze, te wulgarne słowa.. trafiłam w końcu tutaj i poczułam się jak w domu, zaczęłam czytać..
Dobrze, że widziałam film w samotności. Nie chciałabym dzielić tego, co przeżyłam w trakcie, z nikim, absolutnie z nikim. Chciałabym zobaczyć film ponownie, a jednak.. na razie nie chcę. Pozostanę na razie tylko z tymi moimi pierwszymi emocjami, wrażeniami, teraz nawet nie potrafię ich nazwać, ale siedzi to we mnie, szarpie mnie od środka..

Ta miłość jest piękna. Tylko dlaczego taka smutna?

Witaj Mabi na Forum!!!!
Dziękujemy za miłe słowa, że poczułaś się tu jak w domu...Cieszę się, ze nas znalazłaś Smile

Dziękuję, blue, za przyjazne powitanie Smile

Właśnie odkrywam forum.. widzę, że istnieje od 2006 r. czyli sporo mnie ominęło.. ale nadrabiam, nadrabiam.. i tak mi smutno. Przeczytałam tez, że forum traci rację bytu, ze bywa tu mniej osób, nie chciałabym, aby tak się stało.. Dopiero co je odnalazłam..

Serdecznie pozdrawiam wszystkich zafascynowanych filmem.

moongirl napisał:

(...) bardziej wczułam się w pierwszą część filmu, jakbym chciała odsunąć w czasie to wszystko, co miało miejsce później. Ta pierwsza część filmu jest taka uspokajająca, relaksująca, odprężająca...Ta muzyka, te plenery, krajobrazy, te najszczęśliwsze chwile Ennisa i Jacka...Tu chciałoby się zatrzymać czas i zatrzymać film...

mam podobnie, Moongirl... gdy miałem już BBM na dvd, zdarzało mi się wielokrotnie powtarzać początkowe sekwencje z Brokeback, czasem nawet kończyłem seans przed ślubem E&A... (tak było do stycznia 2008, bo potem przez rok nie byłem w stanie obejrzeć nawet pierwszych ujęć... Sad

).

Teraz film oglądałem spokojniej, chłonąc piękno górskich krajobrazów i wydarzeń na Brokeback... starając się koncentrować na szczegółach, dostrzegać detale, smakować każdą chwilę – „rozciągnąć” dobry czas lata 63 roku... . Z dalszą częścią było trudniej, ale i tu pojawił się „uśmiech przez łzy” (co prawda w miarę upływu czasu coraz go mniej).

I jeszcze coś. Dołujące sceny bolały co prawda jak poprzednio, ale jakoś chyba osłabiło się u mnie poczucie beznadziejności i bezsensowności cierpienia bohaterów... może wieloletnie cierpienie Jacka nie było tylko ceną (jakże wygórowaną!) za krótkie chwile z Ennisem?
może bezwarunkowe uczucie Jacka tak odmieniło Ennisa (niestety poniewczasie Crying or Very sad

), że w końcówce okazał córce miłość i zainteresowanie? Może nie byłoby tego uśmiechu Almy juniorki, gdyby wcześniej przez lata nie było uśmiechniętej twarzy Jacka i jego patrzących z miłością oczu?

Może te refleksje to tylko niczym nieuzasadnione „pobożne życzenia”, wynikające z (nawet podświadomej) chęci „znalezienia sensu” w tragicznych losach E&J ? Może i tak... a nawet, jeśli nie do końca, to i tak pozostaje jeszcze kwestia adekwatności „zysków” do „ceny”, jaką przyszło im zapłacić za te hipotetyczne „zyski”. Bardzo wysokiej ceny...

wiele pytań bez odpowiedzi możemy tylko gdybać a film po prostu genialny

mabi napisał:

Widziałam film w sobotę. Pierwszy raz. Jakiś czas temu widziałam malutki fragment, ale nie było mi dane zobaczyć w całości, aż do soboty.
Od tamtej pory chodzę jak otępiała. Jakbym dostała czymś ciężkim w głowę. W myślach mam tylko obrazy, słowa z filmu.

Witaj na Forum, Mabi!

Twoje słowa przypominają mi to, co działo się ze mną po pierwszym seansie, w lutym 2006. Po wyjściu z kina świat wydawał się zupełnie inny niż był dwie godziny wcześniej i przez wiele tygodni nie potrafiłem się otrząsnąć - jednak ani trochę tego nie żałuję; mimo "otępienia" w jakim wówczas żyłem, były to wspaniałe chwile i dużo bym dał, by tamten czas powrócił!

To naprawdę niesamowite.. że są ludzie, którzy czują to samo, co ja.. W "prawdziwym" życiu nie powiem nikomu, to moja słodka tajemnica, tylko ja i moje myśli, moje marzenia.

Czy to normalne? Nie wiem. Ale masz rację, Jerry.. cudowne. Czuję się jak na haju, jak na początku jakiegoś gorącego romansu, nie wiem, jak to określić. Chce mi się płakać, by za chwilę uśmiechać się błogo do siebie na wspomnienie ich pocałunku. Chyba zwariowałam! Albo dopiero zaczyna mnie ogarnia jakieś szaleństwo.. Smile

Niech trwa. Raz się żyje. Teraz kocham i cierpię razem z nimi.

Pisze nieskładnie,chaotycznie, mam bałagan w głowie..

Ech